Αιτιολογία – τα ανευρύσματα νεφρικής αρτηρίας συχνά δεν ταξινομούνται με τα υπόλοιπα σπλαχνικά ανευρύσματα. Ωστόσο αποτελούν την πιο συχνή μορφή σπλαχνικού ανευρύσματος.  Η διάγνωση αυτών είναι ολοένα και συχνότερη με την αυξανόμενη χρήση των απεικονιστικών μεθόδων. Τα πρόσφατα αγγειογραφικά ευρήματα κυμαίνονται από 0,3% μέχρι 0,7%, με τα περισσότερα να ανακαλύπτονται τυχαία. Τα ανευρύσματα αυτά είναι συχνά περίπλοκα και περιπυλαία. Κατά κανόνα πρόκειται για αθηροσκληρωτικά ανευρύσματα. Συχνά, επίσης, είναι αποτέλεσμα ινομυϊκής υπερπλασίας και σπανιότερα εκδήλωση οζώδους πολυαρτηρίτιδας ή αρτηρίτιδας Takayasu

Κλινικές εκδηλώσεις – τα νεφρικά ανευρύσματα ίσως καταλήξουν σε νεφραγγειακή υπέρταση, θρόμβωση, πόνο, αιματουρία, και εξελικτική ανευρυσματική διάταση με σημαντικά ποσοστά ρήξης και/ή αρτηριοφλεβώδους επικοινωνίας. Η ρήξη σχετίζεται με ποσοστά θνητότητας μέχρι και 80 %. Η εμφάνιση κάποιας εκ των επιπλοκών σε ανευρυσματική διάταση πάνω του 1,5 εκ. αποτελεί ένδειξη για παρέμβαση. 

Θεραπευτική αντιμετώπιση –  η χειρουργική αντιμετώπιση απαιτεί αφαίρεση του ανευρύσματος και δημιουργία αρτηριακής παράκαμψης. Συσχετίζεται όμως με τους κινδύνους της γενικής αναισθησίας, καθώς και ένα ποσοστό 6% συσχετίζεται με τεχνική αποτυχία με θρόμβωση του μοσχεύματος, ένα 6% με απρογραμμάτιστη νεφρεκτομή και 0% μέχρι 4% με θνητότητα σχετιζόμενη με τη διαδικασία.  Ωστόσο, η νεφρεκτομή ίσως αποτελεί τη μόνη θεραπευτική λύση σε κάποιες περιπτώσεις.  Οι ενδαγγειακές τεχνικές χρησιμοποιούνται πλέον για την αντιμετώπιση των νεφρικών ανευρυσμάτων ως θεραπεία πρώτης γραμμής.  Καθώς, η ενδαγγειακή αντιμετώπιση συσχετίζεται με μειωμένο χρόνο παραμονής στο νοσοκομείο , μικρότερα ποσοστά θνησιμότητας (συμπεριλαμβανομένου και μικρότερου ποσοστού νεφρεκτομής) και χαμηλότερα ποσοστά θνητότητας συγκριτικά με την ανοιχτή αποκατάσταση. Ταυτόχρονα, τα αποτελέσματα της ενδαγγειακής παρέμβασης είναι παρόμοια αυτών της ανοιχτής αποκατάστασης. Πολλές εναλλακτικές υπάρχουν, συμπεριλαμβανομένου την τοποθέτηση μοσχεύματος, θρομβογενή υλικά και μεταλλικά σπειράματα. Αν και επιτυχημένα αποτελέσματα έχουν ανακοινωθεί με κάθε μία από αυτές τις τεχνικές, μειονεκτήματα υπάρχουν με κάθε προσέγγιση. Τα επικαλυμμένα μοσχεύματα ίσως να μην είναι η ιδανική επιλογή σε ασθενείς με ανευρύσματα μεγάλων κλάδων ή κοντά στην πύλη. Θρομβογενή υλικά και μεταλλικά σπειράματα έχουν αβέβαιη τοποθέτηση , ίσως είναι δύσκολα διαχειρήσιμα, και εναλλακτικά υπάρχει κίνδυνος εμβολισμού. Όταν χρησιμοποιούνται σε εξωπαρεγχυματικά ανευρύσματα, το παρέγχυμα κινδυνεύει να υποστεί αυτές τις ανεπιθύμητες επιπλοκές. Οι περισσότερες σειρές αναφέρουν σε αυτές τις τεχνικές τον κίνδυνο απόφραξης σημαντικού αρτηριακού κλάδου. Επιπλέον η χρήση των παραδοσιακών μεταλλικών σπειραμάτων και θρομβογενών υλικών υποκρύπτει τον κίνδυνο πνευμονικής εμβολής. Πρόσφατα, η χρήση του μικρού μεγέθους μεταλλικών σπειραμάτων έχει προταθεί σαν μία ασφαλής και αποτελεσματική μέθοδος αντιμετώπισης νεφρικών αρτηριακών ανευρυσμάτων και νεφρικών αρτηριοφλεβωδών επικοινωνιών, περιορίζοντας τον κίνδυνο επιπλοκών άλλων ενδαγγειακών τεχνικών. Τα πλεονεκτήματα αυτών των τεχνικών ισχύουν και σε άλλους τύπους σπλαχνικών αρτηριακών ανευρυσμάτων.